İçimdeki karanlık büyür de büyür, dışımdaki kalabalıklar gibi. Kocaman bir balık sürüsünde, saniyelik hafızamla dolaşırken, etrafımdaki herkes yabancı bana,.herkes konuşuyor, bir şeyler anlatıyor, sesleri kulağımda uğulduyor, anlamıyorum. Gözlerini bana dikmiş bir balık, alık alık bakıyor bana, "ağladığımı mı gördü?" diyorum, sonra "saçmalama" diyor içimdeki ses, zaten suyun içindesiniz.
O bana bakıyor, ben ona, ben sağa gidiyorum, o sola. Ne geçmeme izin veriyor, ne de dönüp gidiyor. Ben ilerliyorum, o ilerliyor. Vuruyorum burnumu sert bir yere, o da karşımda aynı şekilde. Ben yaklaşınca yaklaşıyor, uzaklaşınca uzaklaşıyor. Dönüp arkamı gidiyorum, arada bir bakıyorum, o da bana bakıyor.
Garip diyorum, tanıyor muyum yoksa; hayır daha önce görmedim hiç. Bir kaç saniye sonra, yine bana bakan bir çift göz var karşımda. Hayret ediyorum şu balıklara. "Daha önce yaşadım sanki bunu " diyorum, ama yok hatırlamıyorum, yaşasam hiç unutur muyum?
Balık aklı işte merakına vurulup burnunu cama vurup vurup, dönüp dolanıp, yine geliyor aynanın karşısına, aynı benim kafamı duvarlara vurup vurup, yine sana geldiğim gibi. Çok saçma, öyle değil mi?
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder