Özledim demek hiç bu kadar kolay ve bu kadar anlamsız olmamıştı! Özlemek güzeldi eskiden, sonunda kavuşmak vardı! Şimdi boş ve anlamsız, çünkü mutlu sonlara umut kalmadı! 

Biriktirdiğim göz yaşlarını nehire döktüm dün! Bana senden kalan son hatıraydı, kalsın istemedim.Geriye baktığımda sadece suçluluk ve hüzün, içimi burkan bir de sükun! Bu kadar sakin olmak doğrumu bilmiyorken, içimde kopan fırtınalara rağmen susmam mümkün! Gözlerine bakıp hayat devam ediyor işte diye gülümserken, için için ağlıyorsam ben, eğer seni söküp atmak dururken her kabuk bağladığında yaram yine kanatıyorsam, seni sevdiğimden değil, kendimden nefret ettiğimden! 

Olmayacak düşlere yelken açan ben, yenildim! Bu defa çok ağır oldu yenilgim. Ayakta dururken dimdik ve gururlu, ayaklarımı kanatıyor kalp kırıklarım.O kalbi sen kırdın belki ama izin veren bendim ya sana, kendime kızgınlığım! Git dediğinde gitmediğimden, kal dediğinde sevmediğimden, senleyken ben ben olamadığımdan, seni benimle bir tutamadığımdan bu öfke! Yapamadım! Bu defa elime yüzüme bulaştırdım!

Şimdi sen hayatına devam ediyorken, yerimde sayıyorum ben!Ne senin gitmen, ne de benim bunu istememem değil beni bu hale getiren! Tükenmişliğim çaresizliğimden...

Küçük mutluluklara dair büyük özlemler taşıyor ruhum! Ben mutluluğu hiç bir zaman pahalı kıyafetlerde, lüks evlerde aramadım, sadece bana bakarken gülen gözlerde buldum onu, sıcak sevgili sözlerde tattım, bazen bir kucak oldu sardı beni, bazen küçük parlak bir gözyaşıydı. Ben mutluluğu hiç uzaklarda aramamıştım, bir telefon tuşu kadar yakındı bazen, bazen aklımdan geçen bir anıdaydı saniyenin binde birine sığacak kadar küçük!

Ben hiç hasret kalmamıştım mutluluğa, hiç zor olmamıştı bu kadar ona kavuşmak! aynaya baktığımda gülümseyen bir kız çocuğuydu mutluluk, oyuncak ayısına bakıp hayaller kurardı bazen. Çok masum, çok temizdi kalbi! Hiç düşünmemişti büyüyeceğini, törpüleneceğini! O büyüdükçe kayboldu mutluluk ve evi terk ettiğinde yok oldu umut!

Mutluluk hep yanı başımdaydı eskiden, ben birilerini hala sevebiliyorken! Şimdi hatıralar incitirken beni, hüzün doluyor odam. Başımı yastığıma koyduğum her an bir karabasan! Nefes almaktan bile yorgun, çaresiz geçiyor zaman...

Aklımı meşgul eden ruhumu yoran ve gittikçe büyüyen kinim bugün gün yüzüne çıktı! Yer ve yön değiştirmeden hedefi 12den vurdu! Yine de tükenmedi. İzin vermedim ileri gitmesine. Hasar tamir edilebilir haldeyken vurdum kapıyı çıktım tüm öfkemle. Bu defa ağlamadım sinirimden! Gözyaşlarım akamadan kurudu gözlerimde. Bu defa tuttum onları tüm gücümle boş yere heba olmasınlar diye.
Göz kenarlarımdaki çizgiler bana gülümsedi aynaya baktığımda, bu tebessüm benim takdirimdi!  Ne dostları ne aşkları gömdüğüm o kocaman kalbimde biriken nefreti kapı dışarı edişimi alkışladı ruhum! Havai fişekle eşliğinde dans etti benimle, sarhoştum!